Vun´t Westgermaansche na´t Oolthochdüütsche
Wo dat Hoochdüütsche sik wiederentwickelt hett, bleev dat Ooldnedderdüütsche bi den olen Luutstand. Dat warrt „zweite Lautverschiebung“ nennt.
Wichtig bi de Kunsonanten:
P worr to Pf, ff, f
Drüm heet dat op Platt to´n Biespeel „Peerd, Poort, Pann“ un op Hopchdüütsch „Pferd, Pforte, Pfanne“.
T worr to Z, zz, z
Dorüm heet dat op Platt to`n Biespeel „Tuun, Tung, tögern“ un op Hoochdüütsch „Zaun, Zunge, zögern“.
K worr to ch
Dorüm heet dat op Platt to´n Biespeel „ik, maken, Saken“ un op Hoochdüütsch „ich, machen, Sachen“
D worr to T
Dorüm heet dat op Platt to´n Biespeel „doon, Disch, Danz“ un op Hoochdüütsch „tun, Tisch, Tanz“
Bi de Vokale hett dat Ooldhoochdüütsche sik ok wiederentwickelt, wo dat Ooldnedderdüütsche den olen Luutstand beholen hett. Dat warrt „neuhochdeutsche Diphthongierung“ un „neuhochdeutsche Monophthongierung“ nennt.
langes u worr to au („neuhochdeutsche Diphthongierung“)
Dorüm heet dat op Platt to´n Biespeel „Muus, Luus, Huus“ un op Hoochdüütsch „Maus, Laus, Haus“
langes e worr to ei („neuhochdeutsche Monophthongierung“)
Dorüm heet dat op Platt to´n Biespeel „mien, dien, Tiet“ un op Hoochdüütsch „mein, dein, Zeit“
Klick op den Link un speel!
Schreibe einen Kommentar